Weer een mooie column van Luuk Koelman:
De
elektrische fiets is hartstikke populair onder jongeren. Laatst legde
een student me uit waarom: “Op zo’n e-bike ben ik sneller op college en
ook veel sneller weer thuis.” Waarna hij er in één adem aan toevoegde:
“Bovendien, ik beweeg meer en het milieu is er ook bij gebaat.”
Wonderlijk, want dat zijn twee leugens in één zin. Ten eerste: je
beweegt nauwelijks. Oké, het heet dat je ‘meefietst’, maar die
inspanning is zo minimaal dat je hartslag nauwelijks versnelt. En ten
tweede: het milieu is helemaal niet gebaat bij een elektrische fiets.
Integendeel, want elektra wordt nog steeds voor het overgrote deel
opgewekt uit steenkool.
Dat vertelde ik die student. Het bleef even stil. [...]
Lees hier de volledige column.
Allebei, dat kan niet anders, want er is geen koe zo bont of hij "hep 'n voordeel" (om maar een bekende foebballer te parafraseren.
Ze zijn een zegen voor mensen die van fietsen houden, en dat om enigerlei reden niet meer kunnen, met name door ziekte.
En ze zijn natuurlijk een zegen voor de kapitalistische bedrijven, die door hun handel weer geld uit de zakken van de behulpzame consumenten kunnen kloppen. Dat is natuurlijk in werkelijkheid dus eerder een ramp, want op deze manier wordt door veel mensen geld gespendeerd voor overbodige zaken, geld dat dus niet meer aan iets nuttigs besteed kan worden.
Immers, en dat is nog veel meer een ramp, electrische fietsen zijn voor veel meer mensen leuke hebbedingetjes dan noodzakelijke artikelen. Ik zie dan ook heel veel (en steeds meer) mensen op electrische fietsen rijden, die deze om gezondheidsredenen beslist niet nodig hebben. Dat zijn dezelfde mensen die in eerdere generaties op brommers reden of op scooters, en die ofwel gewoon lui zijn, of vinden dat ze zo'n gemotoriseerd apparaat nodig hebben om mee te tellen. Voorlopig zullen ze dus minder snel moe worden dan wanneer ze zich met de fiets zouden verplaatsen. Op den duur echter zal hun conditie de gevolgen daarvan ondervinden. Terwijl de overheid (en andere instanties) mensen erop wijzen dat ze moeten bewegen om een aantal gezondheidsproblemen te voorkomen, gebeurt dit in werkelijkheid steeds minder.
Daarnaast zie ik ook regelmatig mensen op een electrische fiets rijden, die een tijdje geleden nog op een gewone fiets reden, net snel (liever: ontraag) genoeg om niet om te vallen. En als je ze nu, met een half oog, ziet fietsen, lijken ze zich nog steeds op dezelfde manier voort te bewegen, met hetzelfde lage traptempo. Maar wee je gebeente als je ze (als fietser, voetganger of automobilist) niet beter beschouwd hebt, want dan kun je nog van een koude kermis thuiskomen. Ze vliegen je op een kruispunt (al dan niet met voorrang) of bij het afslaan om de oren met een snelheid van misschien wel 30 km/uur. Net als wielrenners, maar die zijn dusdanig uitgedost dat hun gevaarlijkheid meteen opvalt. Bovendien zijn wielrenners gewend aan hun snelheid en weten ze ook hoe ze -als ze dat niet kunnen vermijden- moeten remmen. Die vaardigheid en kennis ontbreekt ten enenmale bij veel geëlectrificeerde ouderen, ze weten wel hoe ze snel kunnen rijden, maar zijn zich niet bewust van de risico's daarvan, net als veel jongeren die net een rijbewijs gehaald hebben.
Laat ik dan toch maar positief eindigen: doordat veel mensen onnodiglijk een electrische fiets kopen, daalt de prijs, waardoor ze ook gemakkelijker te betalen zijn door mensen, die eigenlijk de enige doelgroep zouden moeten zijn: ouderen en wat minder ouderen, die om gezondheidsredenen niet meer gewoon kunnen fietsen.
P.S.: schrijf me ajb niet om me te wijzen op de verkeerde spelling van electrisch, want ik heb al jaren geleden besloten me niets meer aan te trekken van de spellingsverzieking van de TaalCurie, die om de paar jaar weer nieuwe wijzigingen oplegt met als enig doel om voor zichzelf weer voor een aantal jaren verzekerd te zijn van een ongetwijfeld leuk inkomen. Zie in dit verband mijn artikel Weg met de nieuwe spelling! van 15 october 2005
Het NRC plaatste eergisteren
onder de kop «Dreigt
er geweld in Catalonië? - en elf andere vragen over het
referendum» van de hand van 'oud-correspondent Merijn de
Waal' over de dreigende situatie in Catalonië. Zoals zo vaak
het geval is bij dit soort artikelen roepen de antwoorden bij
de vragen weer andere vragen op, die hier niet beantwoord
worden.
Ik neem daarom de vrijheid dit artikel
hier -onbezoldigd- aan te vullen, waarbij ik de nummering van
het NRC-artikel volg.
1. Nadat de fascistische dictator Franco
(die de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) kon winnen dankzij de
steun van de Duitse nazi's en de Italiaanse fascisten, en de
passieve steun van de meeste andere landen, uitgezonderd
Mexico en de USSR, die de andere kant opkeken, omdat ze bang
waren voor oorlog met Hitler en die vooral niet wilden
irriteren) werd langzaam begonnen met de 'Transición' (=
overgang), naar Democratie. Hierbij werd het mogelijk
politieke partijen op te richten, ofschoon dat in het begin
beperkt bleef tot de AP (Alianza Popular), die in 1989
omgedoopt werd tot PP (Partido Popular).
De AP probeerde zoveel mogelijk de
franquistische ideeën in een democratisch-achtig jasje te
gieten. Hiertoe werd een nieuwe grondwet geschreven, waarover
het volk in 1978 per referendum kon beslissen. Dit referendum
was een kwestie van "alles of niets", men was vóór of tegen de
hele grondwet. Na bijna 40 jaar dictatuur was de bevolking
niet gewend aan democratische zaken (pas in de door Franco
geaborteerde Tweede Spaanse Republiek [1931-1939] was er in
Spanje een begin gemaakt met een democratische inrichting van
het land) en een aanzienlijk deel van de bevolking zal
ongetwijfeld bang geweest zijn om tegen een voorstel van de
overheid te stemmen.
De formele reden die de PP-er Rajoy (de
postfascistische minister-president) aanvoert tegen het
Catalaanse onafhankelijksstreven is dat Spanje «Una, Grande y
Libre» (Eén, Groot en Vrij) zou moeten zijn (dit staat ook met
andere woorden in de grondwet van 1978.
De nevenstaande
foto kreeg ik van een vriendin uit de Barcelonese wijk Gràcia.
De tekst op het spandoek heeft de ondeelbaarheidsspreuk een
beetje aangepast tot «URNA, grande y libre» (Grote en Vrije
STEMBUS), met de toevoeging "Sí o sí" (Ja of ja).
2. Op de Balearen en in Valencia wordt
ook Catalaans gesproken (dit is al jaren geleden vastgesteld door de
Real Academia (in Madrid).
Een ander verschil tussen Catalonië en de rest van Spanje is dat Catalonië veel korter bezet is
geweest door de Arabieren (“Moren”, wat ook van invloed is
geweest en nog is op de Catalaanse cultuur, waardoor Catalonië
(zeker in de steden) “Europeser” overkomt dan de rest van
Spanje.
3. De geschiedenis van het ontstaan en de
onderdrukking van Catalonië zit heel wat gecomliceerder in
elkaar dan hier geschetst wordt, maar ik wil hier alleen nog
benadrukken dat door de troepen van de Borbones [Spaanse
'spelling' van de Franse Bourgons] een groot deel van
Barcelona met de grond gelijk werd gemaakt.De bovenstaande foto toont een opgegraven
gedeelte van een door de Borbones verwoeste wijk.
5. Het artikel omschrijft de PP als “centrum-rechts”, maar dat
is een veel te neutraal klinkende omschrijving. Deze partij is
in werkelijkheid
conservatief en post-fascistisch. De PP hanteert namelijk veel
van het gedachtenslecht van Franco.
Zo is er nog steeds geen daadwerkelijk eerherstel van de
slachtoffers van Franco (de PP probeert waar mogelijk nog
steeds de massagraven uit de dictatuur en de burgeroorlog
gesloten te houden) en de medeplichtigen van Franco en hun
nazaten zijn nog steeds vrijgesteld van vervolging. (Zo is
Franco's laatste Minister van Binnenlandse Zaken Manuel Fraga
Irribarne tot 2005 president geweest van de Galicische Xunta
(deelregering).
6. Door de provocaties en dreigementen van Rajoy en zijn
régime neemt het aantal mensen (ook niet-Catalanen!) dat zich
van Spanje wil afscheiden, alleen maar toe (zoals ik weet van
diverse kennissen in Barcelona).
El
Nacional van 27 dezer beschrijft hoe de Baskische
parlementariër Mikel Legarda in het Congreso de los Diputados
(Parlement) de huidige Minister van Binnenlandse Zaken Juan Ignacio Zoido) zijn
plaats wijst door aan te tonen dat zijn maatregelen van de
inzet van politie en Guardia Civil in Catalonië illegaal zijn.
De door hem toegepasten artikelen 38 en 42 van de «Wet inzake
de Veiligheidsdiensten» was weliswaar van toepassing op het
eerdere Catalaanse «Estatut» van 1979, maar nadrukkelijk niet
op het «Estatut» van 2006! Uiteindelijk weet Zoido niet veel meer te zeggen dan dat het in Catalonië niet gaat om een uitzonderingstoestand. "Het spijt me het niet eens te zijn en ik voel me daar trots op, maar ik zeg u dat dit niet strijdig is met de grondwet". De aanwezigheid van politie-eenheden "zal gehandhaafd blijven zolang als deze nodig is om te waarborgen dat de wet opgevolgd wordt, de rechten gerespecteerd worden en de vrijheden gewaaarborgd zijn".
Overigens heeft Rajoy in 2006 (toen José Luis Rodríguez
Zapatero -tot 2011- nog Eerste Minister was) zélf een
referendum willen laten houden over een evt. afscheiding van
Catalonië, ofschoon de Spaanse grondwet toen ook al sprak over
een ondeelbare eenheid van Spanje… (zie Público van 15 september 2017) Op deze manier wilde hij
het «Estatut» van 2006 afzwakken of laten intrekken, wat hem
toen niet lukte, pas nadat hij zelf in 2011 premier werd. Het
is juist tegen de maatregelen van Rajoy om het «Estatut» uit
te kleden, dat de Diada's vanaf die tijd tot kolossale
manifestaties uitgroeiden!
8. Rajoy zal niet inbinden. Hij rent vooruit als een blinde
stier met een brandende staart. Hij heeft immers niets te
verliezen. Als hij zou inbinden, zou hij ten onder gaan als
leider van een criminele corrupte bende (tegen de PP lopen
meer dan 100 rechtszaken wegens corruptie), en als de
Catalanen hun referendum zouden annuleren (wat ze beslist niet
zullen doen), wordt Rajoy de held van Spaans fascisme, rechts
en RK kerk (die voor een groot deel nog Franco-fiel is, omdat
Franco de RK secte tot staatskerk gemaakt had), waardoor hij,
als Franco 2.0, de corruptieschandalen van de PP kan
vrijstellen van rechtsvervolging.
De middenweg van een federaal Spanje is -anders dan het NRC
meldt- wél verkend, maar elk voorstel van de
Catalaanse regering om te komen tot een of andere vorm van
meer zelfbeschikking werd door het centralistische PP-régime
van de tafel geveegd, zodat als laatste optie uiteindelijk de
onafhankelijkheid is gekozen.
9. ETA was een anti-franquistische verzetsgroep, die na de
verdwijning van de dictator niet vrijgesteld werd van
strafvervolging, terwijl aan de oorlogsmisdadigers van Franco
wel onmiddellijk “amnestie” werd verleend. Wanneer ETA die ook
gekregen had (hun optreden was tenslotte begonnen als verzet
tegen de fascistische dictator) zouden er een heleboel
ETA-doden voorkomen zijn.
Overigens kan het geen kwaad eraan
te herinneren dat het verkeersterrorisme in Spanje jaarlijks
méér dan 800 levens eist!
10. Spanje was (sedert 1931) een republiek, dus ook toen
Franco in 1936 zijn staatsgreep pleegde. Franco heeft de
monarchie weer ingevoerd, en daarbij heeft hij Juan Carlos
laten zweren loyaal te zijn aan Franco en dat hij
“de grondbeginselen van de Movimiento” [de fascistische
beweging] zou “respecteren” (3:05-3:15 in deze YouTube-opname). De Spaanse republiek is dus in feite nog steeds een
fascistische monarchie!
De rol van Juan Carlos bij de staatsgreep van Tejero is nog
steeds niet helemaal helder, en het is in ieder geval zeer de
vraag of zijn optreden daarbij wel zo heldhaftig was.
Jaja, het houdt niet op dat geklungel van de PvdA en PvdA-ers, ook als ze een belangrijke functie hebben bij de EU. Bert Wagendorp (in de Volkskrant) vindt de internationale reacties kennelijk allemaal overtrokken, en hij qualificeert Dijsselboef als een "succesvolle minister van Financiën" en in de Eurogroep "een rechtlijnige Hollandse calvinist". Nou weet ik niet precies wat ik daaronder moet verstaan, want in het algemeen heb ik niet bepaald bewondering voor de calvinistische trekjes die in Nederland (beslist niet alleen in Holland, meneer Wagendorp!) niet uit te roeien zijn. Wagendorp is het er kennelijk mee eens dat "de burgers [...] zware offers [moeten] brengen" voor het oplossen van de begrotingsproblemen van de lidstaten.
Het is wel duidelijk (lijkt mij) dat Wagendorp aan de kant staat van de neoliberale uitvreters (de "1%"), die zichzelf verrijken over de rug van de arbeidersklasse (de "99%"), waaronder uiteraard ook de eveneens uitgebuite ZZP-ers en kleine middenstanders vallen).
Volgens Wagendorp gebruikte Dijssel maar een metafoor - maar dat was dan ook wel een heel lompe metafoor, die in elk geval niet getuigt van een hoge mate van Dijsselboefse intelligentie. Ik vind dat die Dijssel in zijn functie beter na had moeten denken voordat hij zo'n lompe metafoor (?) te berde bracht.
En nu zit hij dus "in de problemen" volgens Wagendorp. Het is de columnist zeker ontgaan dat dat woord tegenwoordig niet meer gebruikt wordt. In Nieuwspraak heet dat tegenwoordig "uitdagingen", dus ik vind dat Dijsselbloempje daar maar eens aan moet gaan werken.
Zie bijv. Elsevier van 22 dezer voor een minder voorgekleurde beschrijving van de discussie.
